Πέμπτη 16 Απριλίου 2020
Μέσα σε ένα κλίμα, μιας πρωτοφανούς για την εποχή, παγκόσμιας πανδημίας οι κυβερνήσεις πολλών κρατών (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα) αποφάσισαν να θέσουν τους πολίτες τους, σε καθολική απαγόρευση, περιορίζοντας τις άσκοπες εξόδους και την εξάπλωση του νέου ιού. Η ελληνική κυβέρνηση με μηδενική ανοχή στα τεχνάσματα των εφευρετικών Ελλήνων, υπόσχεται να λάβει σκληρότερα μέτρα, με σκοπό να συνετίσει δια της επιβολής, εκείνους που -παροντικά- δεν συνετίζονται. Το νέο σύνθημα των ημερών, που φιγουράρει ατέρμονα στα κοινωνικά δίκτυα και στις διαφημίσεις, είναι το #Μένουμε Σπίτι.
Κάπως έτσι, κληθήκαμε όλοι να μείνουμε στα σπίτια μας, για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας, τις οικογένειές και τους συμπολίτες μας, ορθώνοντας ασπίδα απέναντι σε αυτό τον αόρατο εχθρό.
Έχουν περάσει τέσσερις εβδομάδες από τότε που άφησα πίσω μου, την καθημερινή δουλειά στον εργασιακό μου χώρο, τα ξέγνοιαστα Σαββατόβραδα και τις Κυριακάτικες βόλτες. Έχουν περάσει σχεδόν τριάντα ημέρες από τότε που το εφευρετικό μου μυαλό έπρεπε να βρει τρόπους, για να περάσει δημιουργικά ο χρόνος στο σπίτι. Άλλοτε τα πάζλ, τα επιτραπέζια, ένα βιβλίο, η μαγειρική, τα οικογενειακά αστεία, το jogging στη γειτονιά μου, και άλλοτε οι τηλεδιασκέψεις για τα μαθήματα πανεπιστήμιου έκαναν τις ημέρες να περάσουν. Συχνά σκέφτομαι, πως με υπομονή και ανάλογες δημιουργικές δραστηριότητες θα περάσουν και οι υπόλοιπες ημέρες σε αυτή την «εποχή του κορωνοϊού», που έμελλε να γράψει ιστορία.
Μέσα σε μία κατάσταση εγκλεισμού, οι εντάσεις και τα ξεσπάσματα αγανάκτησης βρίσκονται μέσα σε κάθε σπίτι. Άλλωστε, βρισκόμαστε λίγα βήματα πριν έρθουμε αντιμέτωποι με μία παγκόσμια οικονομική κρίση, που θα φέρει στο έλεος της μοίρας πολλές ελληνικές -και όχι μόνο- οικογένειες. Η ψυχική δύναμη και η αισιοδοξία, είναι παρούσα τόσο στο δικό μου όσο και στο πνεύμα της οικογένειας μου. Έχοντας εξοπλιστεί με υπομονή, αποβάλλουμε το άγχος και περιμένουμε να περάσει η δύσκολη εποχή. Εκείνο που μου λείπει περισσότερο είναι μία τρυφερή αγκαλιά, όταν αγουροξυπνημένοι θα μαζευτούμε στην τραπεζαρία για το οικογενειακό πρωινό. Μου λείπει το ζεστό φιλί, όταν νυσταγμένη θα πω «Καληνύχτα».
Η περίοδος του COVID 19 μας έφερε μπροστά σε μία αποκλειστικά ψηφιακή εποχή. Πλέον, οι περισσότερες λειτουργίες αναγκαστικά γίνονται μέσω υπολογιστή. Έτσι, οι μαθητές και οι μαθήτριες, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες παρακολουθούν τα μαθήματα μέσω online τηλεδιασκέψεων, έχοντας την ευκαιρία όχι μόνο να εμπλουτίσουν την σκέψη τους, αλλά και να παρουσιάσουν τις προσωπικές τους εργασίες, ιδέες και απόψεις. Και καθώς οι προπτυχιακές σπουδές μου, δεν έχουν ακόμα ολοκληρωθεί, βρίσκομαι και εγώ ανάμεσα σε εκείνους που παρακολουθούν αυτές τις πρωτόγνωρες -για την ελληνική εκπαίδευση- on-line συναντήσεις. Παρά την αρχική ανησυχία μου, για την πρακτική λειτουργία, αυτού του on-line νέου συστήματος διδασκαλίας, τα πράγματα λειτούργησαν και κάθε on-line διάσκεψη πραγματοποιείται με επιτυχία. Παρ΄ όλα αυτά η δια ζώσης επικοινωνία με τον καθηγητή και τους συμφοιτητές, εντός της φυσικής τάξης, δεν θα μπορούσε να αντικατασταθεί από την στεγνή και ψυχρή οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή.
Σε αυτό το σημείο, υπάρχει κάτι που με απασχολεί. Συχνά περιστρέφονται σκέψεις γύρω από το μυαλό μου, γιατί δεν είναι λίγοι οι συμπολίτες μας, για τους οποίους το «μένουμε σπίτι» είναι μία υπόθεση δύσκολη. Τα λίγα τετραγωνικά μέτρα, τα υπόγεια, τα ανύπαρκτα μπαλκόνια και οι λιγοστές ανέσεις, οδηγούν ορισμένους συμπολίτες μας, στα άδυτα μίας ψυχικής κατάπτωσης. Η ποιοτική και δημιουργική ενασχόληση στο σπίτι και η σύνδεση στο διαδίκτυο, είναι για κάποιους ένα άπιαστο όνειρο, μία «τρελή» πολυτέλεια. Για πολλούς Έλληνες φοιτητές και μαθητές η παρακολούθηση των διαδικτυακών συναντήσεων είναι ανέφικτη -λόγω οικονομικών δυσχεριών- και ως εκ τούτου δημιουργείται χάσμα ανάμεσα σε εκείνους που παρακολουθούν τακτικά την ύλη και σε εκείνους που αναγκαστικά «μένουν πίσω».
Το σύνθημα και η πράξη του «μένουμε σπίτι» δεν είναι εύκολο. Σίγουρα σε περιόδους κρίσεων η ψαλίδα ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις οξύνεται. Τα άτομα που βρίσκονται σε καλή οικονομική κατάσταση, είναι εξοπλισμένα με περισσότερα εφόδια για να αντιμετωπίσουν τις επικείμενες δυσκολίες, σε αντίθεση με κάποιους συμπολίτες μας, που πασχίζουν για να εξασφαλίσουν την επιβίωση τους. Κλείνοντας, βλέποντας «τα πράγματα» αντιλαμβάνομαι, πως η παραμονή στο σπίτι, είναι το μοναδικό όπλο κάθε οικογένειας, για να αντιμετωπίσει αυτή την ασθένεια που ταλανίζει τον πλανήτη και μία αφορμή, για να εκτιμήσουμε όσα θεωρούσαμε δεδομένα, την οικογένεια, την εστία, μία αγκαλιά και ένα φιλί.
Published by