«Στην εποχή μας λείπει η αισθητική»  

 

«Στην εποχή μας λείπει η αισθητική»  

(Μία συνέντευξη με τον τραγουδοποιό Δημήτρη Μεσημέρη)

demetres meshmeris - diskos - exw tou kosmou ta poihmata

Είναι εκείνος που μεταφέρει μια μαγεία με τη μουσική και τους στίχους του, εκείνος που στα live του, καθηλώνει τους λάτρεις της μουσικής με την ψυχή και τις γλυκιές ερμηνείες του. Η συνάντηση μας έγινε διαδικτυακά, όπως και η ανακάλυψη μου, για αυτή τη μελωδική φωνή. Ίσως τελικά τα κοινωνικά δίκτυα να είναι πολλά περισσότερα από αυτό που νομίζουμε. Ίσως να είναι μία οδός, για να ανακαλύψουμε προσωπικότητες, ταλέντα και μαγικούς ανθρώπους, που ξεχωρίζουν με το ήθος, τον σεβασμό και την αξιοπρέπειά τους. Είναι ένας νέος της γενιάς μας, που επιτέλους προσπαθεί μέσα από την δύναμη της μουσικής, να μιλήσει για όσα μας προβληματίζουν, να αφουγκραστεί την αγάπη, τον έρωτα, τις προσδοκίες, τη νοσταλγία, τα όνειρα, το μέλλον και τις ανησυχίες μας. Μέσα από τα τραγούδια του, μπορούμε πια, να κοιτάξουμε τον κόσμο γύρω μας και να «Ψάξουμε την Ιθάκη μας».

Γεννήθηκε το Μάιο του 1994 στη Λευκωσία της Κύπρου, όπου και μεγάλωσε. Ήδη από την πολύ μικρή του ηλικία, αντιλήφθηκε το πάθος του για τη μουσική και γρήγορα έκρινε, ότι η μουσική οδός ήταν ο μονόδρομος της ζωής του. Γαλουχήθηκε σε μουσικό περιβάλλον, καθώς ο πατέρας του είναι λαϊκός τραγουδιστής, ενώ η μητέρα του πιανίστρια κλασσικής μουσικής. Σε ηλικία 12 ετών ξεκίνησε τα μαθήματα μουσικής σε ωδείο και γρήγορα άρχισε να λαμβάνει μέρος σε μουσικούς διαγωνισμούς και παραστάσεις. Το 2014 ολοκλήρωσε και παρουσίασε ένα single σε ψηφιακό δίσκο με τίτλο «Εικόνα δίχως χρώμα», που περιείχε δύο τραγούδια («Που να είσαι», «Εικόνα δίχως χρώμα») με δική του σύνθεση. Ακολούθησαν οι σπουδές του στην Αγγλία στο Πανεπιστήμιο του Cambridge, στον κλάδο σύνθεσης και performance «Στις εξετάσεις μου τραγουδούσα ελληνικά και ρεμπέτικα τραγούδια. Μάλιστα έπαιρνα πολύ καλούς βαθμούς, γιατί οι Άγγλοι θεωρούσαν αυτή τη μουσική, ως κάτι πολύ όμορφο και διαφορετικό. Ύστερα έκανα και την διατριβή μου πάνω στο ρεμπέτικο τραγούδι». Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, έκανε και ζωντανές εμφανίσεις, πραγματοποιώντας συνεργασίες με τον Αντώνη Ρέμο, τη Μελίνα Ασλανίδου, τον Χρήστο Νικολόπουλο, την Μαρινέλλα, την Άννα Βίσση και άλλους.

Σημαντικό σταθμό στην καριέρα του, αποτελεί η συνεργασία του με τον Παντελή Θαλασσινό και το ντουέτο τους, στον νέο του δίσκο «Έχω του κόσμου τα ποιήματα», που κυκλοφόρησε από την Heaven Music και είναι διαθέσιμος σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες (https://bit.ly/2CjVr0d). Ο αγαπημένος τραγουδοποιός, Παντελής Θαλασσινός, ερμηνεύει με την ιδιαίτερη χροιά του και τον νοσταλγικό του τρόπο, το τραγούδι «Προφητεία», μαζί με τον Δημήτρη.

Ο ολοκληρωμένος δίσκος «Έχω του κόσμου ποιήματα» περιλαμβάνει δέκα τραγούδια, δέκα ποιήματα για τη ζωή, τον έρωτα και τις ανησυχίες, που κρύβει η κάθε ημέρα. Πρόκειται για ένα ταξίδι με πυξίδα την αγάπη. Τη μουσική του δίσκου, υπογράφει ο ίδιος ο Δημήτρης Μεσημέρης για τα εννέα από τα δέκα τραγούδια, ενώ για το τραγούδι «Δε γίνεται να σ’ αγαπώ» τη μουσική και τους στίχους, έγραψε ο Παναγιώτης Τσαππής. Την παραγωγή και την ενορχήστρωση ανέλαβε ο Φώτης Σιώτας, Ο Ανδρέας Παράσχος υπογράφει τους στίχους για τα τραγούδια «Χαλάλι το φεγγάρι» και «Λάθος μου», ο Βασίλης Χαρίσης υπογράφει τους στίχους των τραγουδιών «Ψάχνοντας την Ιθάκη», «Των εποχών τα τρένα», «Προφητεία» και «Βότσαλο ναυαγισμένο» και ο Δημήτρης Μεσημέρης υπογράφει τους στίχους των τραγουδιών «Βαγόνια», «Το όνειρο» και «Σαν θα ζωγραφίσεις». Είναι από τις φορές, που η καλή και ποιοτική μουσική που μας χαρίζει, καταφέρνει αδιαμφισβήτητα να ξεχωρίζει. Να τονιστεί ότι τα κομμάτια, ηχογραφήθηκαν με την παλιά τεχνοτροπία. Όλοι οι μουσικοί παίζουν ζωντανά στο στούντιο και ο Δημήτρης Μεσημέρης ερμηνεύει επί τόπου. Το αποτέλεσμα της ηχογράφησης είναι σίγουρα, πιο αυθεντικό, γνήσιο και ανταποκρίνεται ιδανικά στην αισθητική των τραγουδιών.

Πέντε εκ των δέκα βίντεο των τραγουδιών του άλμπουμ στο YouTube, αποδίδονται στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα (ΕΝΓ). Η εκτέλεση της απόδοσης έγινε από την Ιουλία Στάικου με την επιμέλεια της Κωνσταντίνας Παπαγεωργίου. Με αυτόν τον τρόπο, δίνεται η δυνατότητα σε όλους τους ανθρώπους που δεν μπορούν να ακούσουν τα τραγούδια, να κατανοήσουν το νόημα που περιέχουν οι στίχοι, μέσω της διερμηνείας.

«Έχω του κόσμου τα ποιήματα», ο τελευταίος σου δίσκος. Έχει γίνει η παρουσίαση του;

Όχι, δεν έχει γίνει ακόμα. Θα είναι η πρώτη παρουσίαση δίσκου που θα γίνει πολλούς μήνες μετά την κυκλοφορία του (γέλια). Λόγω της πανδημίας, ακόμα δεν υπάρχει σαφής προγραμματισμός, είναι ωστόσο όλα έτοιμα για την παρουσίαση, όταν έρθει η ώρα. Με βάση το πλάνο μας, η παρουσίαση θα γινόταν στην Αθήνα, στον «Σταυρό του Νότου» και στη συνέχεια θα ερχόμασταν στην Κύπρο.

Βγήκε κάτι καλό μέσα από όλη την κατάσταση, παρά την αναβολή για την παρουσίαση του δίσκου;

Ναι, πάντα βγαίνει κάτι καλό από κάθε κατάσταση, όσο δύσκολη κι αν είναι. Έχουμε προγραμματίσει βιντεοσκόπηση και εσωτερική ηχογράφηση συναυλίας μου, σε μουσική σκηνή στη Λευκωσία. Όταν ολοκληρωθεί το συγκεκριμένο έργο, καλώς εχόντων των πραγμάτων στις αρχές Δεκεμβρίου, θα έχουμε πριν από τα Χριστούγεννα ένα νέο δίσκο μου, αυτή τη φορά με ήχο και εικόνα, ο οποίος θα περιλαμβάνει όχι μόνο δικά μου κομμάτια από τον νέο δίσκο, αλλά και επιλογές από πολύ γνωστά τραγούδια που αγαπώ ιδιαίτερα.

 

 

Υπάρχει πλάνο να έρθεις μόνιμα στην Αθήνα;

Εννοείται! Ήταν στα άμεσα πλάνα μου. Με την ευκαιρία της παρουσίασης του δίσκου μου, θα ερχόμουν στην Αθήνα με σκοπό να μείνω και να δουλέψω εδώ. Είχα αρχίσει μάλιστα να ψάχνω για συνεργάτες, για να ξεκινούσαμε σιγά σιγά να κλείνουμε εμφανίσεις σε σκηνές της Αθήνας. Θεωρώ και πάντα είχα αυτή την άποψη, ότι η πηγή που πότισε και άνθισε την ελληνική μουσική είναι η Αθήνα. Η ελληνική μουσική έχει ιστορικό βάθος και γεωγραφική προέλευση από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, όπου κατοικούν Έλληνες. Όμως η Αθήνα είναι η τροφός. Στην αγκαλιά της η ελληνική μουσική βρήκε καταφύγιο, πήρε όνομα και ταυτότητα κι αναπτύχθηκε από πρώτη ύλη σε κορυφαία δημιουργία μεγάλων συνθετών, με συνθέσεις που παρέμειναν αθάνατες και τραγουδιούνται για δεκαετίες, χωρίς να τις ξεθωριάζει ο χρόνος. Ναι, η Αθήνα είναι το όνειρο για κάθε Έλληνα καλλιτέχνη, ιδιαίτερα για μένα που ξέρω ότι υπάρχει εκεί ένα μεγάλο κοινό, για το είδος της μουσικής που αγαπώ.

Ποιο είναι το τραγούδι ή τα τραγούδια, που ξεχωρίζεις από τον δίσκο σου;

Δεν είναι καθόλου εύκολο να απαντήσω, αφού τα αγαπάω εξίσου και τα δέκα. Αν πρέπει να μιλήσω για κάποια απ’ αυτά, θα ‘λεγα για το τελευταίο τραγούδι του δίσκου, το «Σαν Θα Ζωγραφίσεις». Μιλάει για το πώς βλέπω εγώ τη ζωή. Δε θα είμαστε σ’ αυτό τον κόσμο για πάντα, όσο πιο σύντομα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο πιο γρήγορα θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Όταν το έγραφα, σκεφτόμουν ότι πρέπει να κρατάμε όλα τα καλά και τα στραβά που μας συμβαίνουν, να τα ζωγραφίζουμε μέσα μας σαν ανεξίτηλες εμπειρικές εικόνες και να συνεχίζουμε τη ζωή μας, αποκτώντας διαρκώς μεγαλύτερη επίγνωση, αυτογνωσία και σοφία. Ένα άλλο τραγούδι,  το «Ψάχνοντας Την Ιθάκη»,  ήταν ο προπομπός του δίσκου. Τους στίχους έγραψε ο Βασίλης Χαρίσης και μου το έδωσε την επομένη της γνωριμίας μας. Μου είπε «Αυτό το τραγούδι είναι για σένα, σε παρομοιάζω με τον Οδυσσέα. Βγαίνεις σε μία θάλασσα όνειρα με τη μουσική σου, ψάχνοντας να βρεις την Ιθάκη, σου εύχομαι ένα πολύ μεγάλο ταξίδι». Το «Χαλάλι Το Φεγγάρι» σε στίχους του Ανδρέα Παράσχου είναι το πρώτο που κυκλοφόρησε ως single. Μου δίνει μεγάλη χαρά αυτό το κομμάτι, γιατί αγαπήθηκε πολύ από το κοινό.

View this post on Instagram

A post shared by Demetris Mesimeris (@demetrismesimeris) on

Τι σου δίνει έμπνευση στα κομμάτια σου, ποια είναι η κινητήριος δύναμη για να γράφεις τους στίχους σου;

Είναι δύσκολο να γράψεις στίχο. Θέλει βίωμα κι εμπειρία, θέλει να μιλήσεις για τη ζωή με λίγες λέξεις. Εγώ μίλησα για τη ζωή, έγραψα για την αγάπη κι είπα «Σαν θα ζωγραφίσεις την αγάπη βάλε μέσα χρώματα και δάκρυ, βάλε ουρανό, πουλιά και δέντρα, και ως το άπειρο ξεκίνα μέτρα». Είναι αυτές οι δικές μου προσδοκίες για την αγάπη και τον έρωτα. Αγαπάω τον ωραίο στίχο, τραγουδάω παραδοσιακά, ρεμπέτικα, έντεχνα, γενικά θέλω να ερμηνεύω κομμάτια που με μαγεύουν και να μιλάω με στίχους που έχουν κάτι πραγματικά σημαντικό να πούνε.

Υπάρχει κάτι που σε θυμώνει, που σε κάνει να αγανακτείς και θέλεις να το περάσεις μέσα από τη μουσική και τους στίχους σου, για να δώσεις το δικό σου μήνυμα στον κόσμο;

Θα ήθελα να υπήρχε μεγαλύτερη αγάπη στον κόσμο, ώστε να υπήρχε και μεγαλύτερη αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων και λιγότερη αδικία. Γιατί ναι, δυστυχώς υπάρχει μεγάλη ανισότητα και αδικία στον κόσμο. Μέσα από τα τραγούδια που επιλέγω να τραγουδώ, επιδιώκω να περνούν τα σωστά μηνύματα για μια καλύτερη κοινωνία με ενσυνείδηση. Άλλωστε κι εγώ ο ίδιος ανακαλύπτω αξίες μέσα από τα τραγούδια, που με κάνουν πιο συνειδητοποιημένο άνθρωπο. Κάτι που πληγώνει πολύ είναι σίγουρα η αδικία που συμβαίνει με την τουρκική κατοχή μεγάλου μέρους της πατρίδας μου, εδώ και 46 χρόνια. Μπορεί να μην έχω βιώματα από τις δύσκολες στιγμές που πέρασε η Κύπρος πριν γεννηθώ, αλλά με αγγίζουν και με συγκινούν εμβληματικά τραγούδια που γράφτηκαν για εκείνες τις εποχές. Σίγουρα όμως οι συνέπειες εκείνων των γεγονότων είναι ακόμη ανοικτές πληγές που, για να θεραπευθούν, πρέπει να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη.

Έχει σκεφτεί να δοκιμαστείς σε κάποιο άλλο είδος μουσικής; Nα βγεις από την μουσική ζώνη στην οποία κινείσαι;

Έχω επιλέξει αυτό το είδος, σε μια ηλικία και σε μια εποχή που οι συνομήλικοί μου κατέφευγαν σε άλλα ακούσματα. Ήξερα ότι επέλεγα ένα ιδιαίτερο είδος, που δεν ήταν και τόσο «της μόδας». Με άλλα λόγια είχα πλήρη συνείδηση του ότι επέλεγα ένα δύσκολο δρόμο. Να τραγουδήσω και κάτι άλλο, έξω από αυτό το είδος; Ίσως. Γιατί όχι; Γνώμονας μου όμως θα είναι πάντα η αισθητική, όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι και εκφράζομαι μ’ αυτήν. Θα πρέπει να μιλήσουν πρώτα μέσα μου η μελωδία και ο στίχος κι έπειτα να τραγουδήσω. Το λέω όμως με ειλικρίνεια ότι δε θα ήθελα να τραγουδήσω ένα είδος που δε με εκφράζει, όπως π.χ. το Ποπ-Λαϊκό.

Ποια είναι η γνώμη σου για αυτό το Ποπ – Λαϊκό της γενιάς μας, του οποίου η ονομασία αμφισβητείται από πολλούς, και το νέο είδος της Τραπ;

Ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά το λαϊκό τραγούδι. Όταν εγώ μιλώ για λαϊκό έρχεται στο μυαλό μου ο Καζαντζίδης, ο Μπιθικώτσης, τα τραγούδια του Νικολόπουλου, του Τσιτσάνη, του Άκη Πάνου, του Ζαμπέτα και πολλών άλλων. Πολλοί λένε λαϊκό και το λεγόμενο Ποπ-Λαϊκό. Σέβομαι το είδος και τους καλλιτέχνες που το υπηρετούν. Ωστόσο, το Ποπ-Λαϊκό δεν κουβαλά το ηχόχρωμα του αυθεντικού λαϊκού τραγουδιού ή της εξέλιξης του μέσα στο χρόνο, από μεγάλους συνθέτες, όπως ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Ξαρχάκος, δεν αποτελεί δηλαδή περαιτέρω εξέλιξη του λαϊκού τραγουδιού. Συνεπώς, η αμφισβήτηση της ονομασίας του είδους έχει λογική βάση. Όσον αφορά την Τραπ , είναι μία αμερικανική έτοιμη συνταγή, που μεταφράστηκε στα ελληνικά. Δεν έχω παρακολουθήσει καθόλου το συγκεκριμένο είδος και γι’ αυτό δε θα ήθελα να εκφέρω άποψη.

Από τους καλλιτέχνες που είναι στην επικαιρότητα έχεις δει κάτι, που να σε συγκινήσει;

Με συγκινούν οι νέοι καλλιτέχνες – τραγουδιστές, συνθέτες, στιχουργοί –  που προσπαθούν να δώσουν συνέχεια στην ελληνική μουσική κουλτούρα και στην εξέλιξή της στο χρόνο. Επίσης, εκτιμώ πολύ την πρωτοβουλία με τίτλο «Μπουζούκι. Οι ευαίσθητες χορδές», που ανέλαβε ο Γιώργος Μαζωνάκης, για την προώθηση του μπουζουκιού και τον επαναπροσδιορισμό του σημαντικού ρόλου που διαδραματίζει. Μια πρωτοβουλία την οποία χαιρετίζουν πολλοί αξιόλογοι καλλιτέχνες, που αναγνωρίζουν ότι το μπουζούκι είναι το σήμα κατατεθέν της ελληνικής μουσικής και δεν πρέπει να απουσιάζει από τα νέα τραγούδια που κυκλοφορούν.

Ποιο πιστεύεις ότι είναι το πρόβλημα με την παραγωγή μουσικής στην εποχή μας; Τι είναι αυτό που χαλά την μουσικότητα;

Η αλήθεια είναι ότι όλοι ψάχνουν εύκολους και οικονομικούς τρόπους για να παράγουν μουσική. Ουσιαστικά, παίζουν όλα τα όργανα στο στούντιο με ένα midi keyboard και κουρδίζουν στην τελειότητα τα πάντα. Το πρόβλημα είναι ότι όλα ακούγονται ψεύτικα και ίδια μεταξύ τους. Οι περισσότεροι χρησιμοποιούν τα ίδια προγράμματα, τους ίδιους ήχους, τις ίδιες στρατηγικές στην ενορχήστρωση, και στο τέλος κυκλοφορούν πανομοιότυπα κομμάτια. Νομίζω, ότι στην εποχή μας λείπει η προσωπική αισθητική, ιδιαίτερα στα νεότερα τραγούδια, τα κομμάτια που γίνονται viral από την μια στιγμή στην άλλη. Συνεχώς βλέπουμε νέα κομμάτια, που βγαίνουν γρήγορα, με μοναδικό στόχο να βρίσκονται οι τραγουδιστές στην επικαιρότητα, χωρίς να υπάρχει ουσία στον στίχο. Αντιθέτως όμως, υπάρχουν και οι καλλιτέχνες που δεν έχουν ανάγκη την επικαιρότητα λόγω της διαχρονικότητάς τους. Θα σου πω ένα παράδειγμα: Αν ο Αλκίνοος Ιωαννίδης δεν κυκλοφορήσει νέα τραγούδια για πολύ καιρό, δεν αλλάζει κάτι, δεν ξεχνιέται, όλοι θα τον θυμούνται, γιατί είναι ο Αλκίνοος Ιωαννίδης με τη ρωμαλέα παρουσία του στο ελληνικό τραγούδι. Αν κάποιος από τους νέους καλλιτέχνες, που λειτουργεί με την μέθοδο του να βρίσκεται στην επικαιρότητα, δεν κυκλοφορήσει κάποιο κομμάτι για πολύ καιρό, πιθανώς να αρχίσει να αγχώνεται. Τρέχουν να βγάλουν ένα νέο κομμάτι που δεν θα είναι απαραιτήτως «μετρημένο» αισθητικά. Νομίζω αυτό είναι κάτι που ευτελίζει τη δημιουργικότητα στη μουσική και κάπου εκεί αρχίζει η μουσική να είναι και να φαίνεται εμπορική επιχείρηση.

Έχεις κάποιο πρότυπο τραγουδιστή;

Μελετώ πολλούς. Ανάμεσα τους τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, τον Στελλάκη Περπινιάδη, θαυμάζω επίσης τον τρόπο που προσεγγίζουν τα τραγούδια ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Νταλάρας, ο Μπάσης, ο Κότσιρας, o Μάλαμας, Θανάσης Παπακωνσταντίνου και άλλοι. Επίσης, αγαπάω πολύ και θεωρώ ένα από τα πρότυπά μου τον Παντελή Θαλασσινό, με τον οποίο έχω συνεργαστεί. Η καριέρα του Παντελή είναι μία από τις μεγαλύτερες μου επιθυμίες. Πάντα άκουγα τη μουσική του κι ήθελα να τραγουδήσουμε παρέα ένα τραγούδι. Είναι ένας καλλιτέχνης που θεωρώ σταθμό στην δική μου πορεία. Λειτουργεί η μαγική αύρα που βγάζει. Κάναμε ντουέτο στο τραγούδι «Προφητεία», που είναι σε στίχους του Βασίλη Χαρίση. Αυτή η συνεργασία ξεκίνησε πριν από 3 χρόνια, όταν ο Παντελής ήρθε στην Κύπρο για μια συναυλία, στην οποία συνεργάστηκε με τον Αχιλλέα Τσαγγαρίδη, μουσικό και μαέστρο, με τον οποίο γνωριζόμουνα κι εγώ. Ο Αχιλλέας μου πρότεινε να λάβω μέρος στην συναυλία του Παντελή. Δεν φαντάζεσαι τον ενθουσιασμό μου. Μετά από εκείνη τη συνεργασία, ήρθαν κι άλλες και έτσι φτάσαμε στο ντουέτο μας.

 

Υπάρχει κάποια συνεργασία που θα ήθελες πολύ να κάνεις;

Είναι μεγάλη μου επιθυμία να τραγουδήσω με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, με τον Γιώργο Νταλάρα, τον Σωκράτη Μάλαμα. Φυσικά υπάρχουν κι άλλοι πολλοί!

 

Αδιαμφισβήτητα όλοι οι καλλιτέχνες βιώνουν μία εποχή δύσκολη, πως το αντιμετωπίζεις εσύ;

Με αισιοδοξία! Αρχικά θεωρώ ευλογία ότι μπορώ να εκφράζομαι μέσα από τη  μουσική σ’ αυτή την δύσκολη εποχή. Είχα την ευκαιρία, ως μουσικός, να πάρω την κιθάρα στα χέρια μου και να παίξω, να κρατήσω σε πολύ κόσμο συντροφιά μέσα στην καραντίνα. Καμιά φορά σκέφτομαι πόση χαρά μπορεί να μας δώσει τελικά το διαδίκτυο. Εγώ αποφάσισα ότι θα δημιουργήσω μια σειρά βίντεο που τα ονόμασα «Εγκλεισμός, μετά μουσικής». Έκανα κάθε μέρα ένα βίντεο, έφτασα στα σαράντα βίντεο και εισέπραξα πίσω τη χαρά και την αισιοδοξία που μετέδωσα στον κόσμο.

View this post on Instagram

A post shared by Demetris Mesimeris (@demetrismesimeris) on

Τι πιστεύεις, ότι ξεχωρίζει τη μουσική σου;

Η επικοινωνία μου με τον κόσμο, είναι ένας συνδυασμός πολλών μουσικών στοιχείων. Μέσα στα τραγούδια μου υπάρχει το χρώμα του παραδοσιακού με ένα μοντέρνο «ντύσιμο». Υπάρχει και ένας ρυθμός που μπορεί να θυμίζει το ρεμπέτικο, συνδυασμένο με στοιχεία του λαϊκού. Γενικά, θέλω να ενσωματώνω αρμονικά στα τραγούδια μου όλα όσα αγαπάω. Αυτό ωστόσο που θέλω περισσότερο να ξεχωρίζει είναι ο στίχος. Ο Ανδρέας Παράσχος, ο Βασίλης Χαρίσης και ο Παναγιώτης Τσαππής (έγραψε στίχους και μουσική στο κομμάτι «Δεν γίνεται να σε αγαπώ»), μου έδωσαν στίχους που αντιπροσωπεύουν στο 100% εμένα τον ίδιο και όλα όσα θέλω να μεταδώσω στον κόσμο.

Συνταξιδιώτες στον δίσκο «Έχω του κόσμου ποιήματα» είναι οι:

Ιούλιος Γεωργακόπουλος – τύμπανα

Γιάννος Γιοβάνος – τσέλο / Athens Recording Orchestra

Κυριάκος Γκουβέντας – βιολί

Αναστασία Δημητριάδου – φωνητικά

Νίκος Ιωάννου – κοντραμπάσο

Αντώνης Καρατζίκης – πιάνο, ενορχήστρωση, εναρμόνιση εγχόρδων

Στάθης Λασκαρίδης – 1ο βιολί / Athens Recording Orchestra

Κωνσταντίνος Λεμέσιος – φωνητικά

Νίκος Μέρμηγκας – λάφτα, λαούτο

Δημήτρης Μεσημέρης – ακουστική κιθάρα

Λευτέρης Μουμτζής – ηλεκτρικό μπάσο, ηλεκτρική κιθάρα

Βασίλης Μπαχαρίδης – τύμπανα, κρουστά

Ανδρέας Μωυσέως – φωνητικά

Παναγιώτης Ξανθόπουλος – λαϊκή κιθάρα

Χαράλαμπος Παντελή – λαούτο, λάφτα

Τάκης Πισίας – ακορντεόν

Φώτης Σιώτας – βιολί, loops, κλασική κιθάρα

Μαρίνα Σταλιμέρου – βιόλα / Athens Recording Orchestra

Έλλη Συρουχίδου – κρουστά

Στέλιος Τζανετής – τζουράς

Περικλής Τιμπλαλέξης – 2ο βιολί / Athens Recording Orchestra

Αλέξανδρος Τράμπας – κοντραμπάσο

Βασίλης Φιλίππου – κρουστά, μπεντίρ

Γιώργος Χατζηπαπάς – κλαρίνο, μπουζούκι

Ηχογράφηση, Μίξη, Συμπαραγωγή:

Αντρέας Τραχωνίτης at Studio eleven63

Ηχογράφηση, Μίξη, Παραγωγή: Αλέξανδρος Χρυσίδης at Studio Sierra

Mastering: Γιάννης Χριστοδουλάτος at Sweetspot Productions

Design artwork: Zara Der Arakelian

Φωτογραφία εξωφύλλου: Σάββας Γρηγορίου

Sofia MazokopakiLeave a comment

Ο «Δούκας» από τις «Άγριες Μέλισσες» στο Journalize. «Ο Δούκας θα βρίσκεται στη δεύτερη σεζόν της σειράς»

(Μία συνέντευξη εφ΄ όλης της ύλης με τον Λεωνίδα Κακούρη)

Ύστερα, από μία μάχη με έναν αόρατο εχθρό και σε αβέβαιες ακόμα συνθήκες, συναντώ τον Λεωνίδα Κακούρη. Μετράει περίπου 3 δεκαετίες στον χώρο του θέατρου και έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του, στους χαρακτήρες που έχει ενσαρκώσει. Συστήθηκε στο ελληνικό κοινό το 1993, όταν συμμετείχε στην τηλεοπτική σειρά της Έλενας Ακρίτα και του Γιώργου Κυρίτση «Γόβα Στιλέτο». Λίγο αργότερα, καθήλωσε το ελληνικό κοινό ερμηνεύοντας από το 1996 έως το 1998 τον «Τίμο Δράκο» στην τεράστια τηλεοπτική επιτυχία της εποχής, την «Λάμψη» του Νίκου Φώσκολου, ενώ με το ταλέντο του αγκάλιασε κάθε ρόλο, που βρέθηκε στο διάβα του. Κανείς δεν ξεχνά την ερμηνεία του στη σειρά «Της Αγάπης Μαχαιριά», στις «Ιστορίες του Αστυνόμου Μπέκα» ή στους «Αληθινούς Έρωτες».

Υστέρα από 9 χρόνια τηλεοπτικής αποχής, αλλά συχνής παρουσίας στο θεατρικό σανίδι, τον απολαύσαμε τη σεζόν 2018-2019 στην σειρά του Ant1 «Η επιστροφή», κάνοντας κυριολεκτικά μία ηχηρή επιστροφή στην ελληνική τηλεόραση.

Η σεζόν 2019-2020 τον βρίσκει στην μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία του Ant1 τις «Άγριες Μέλισσες». Αυτή τη φορά ο Λεωνίδας Κακούρης συστήθηκε ως Δούκας Σεβαστός. Είναι ο μεγαλογαιοκτήμονας του μικρού χωριού της δεκαετίας του 60 και ο αδίστακτος, σκληρός και φιλόδοξος άνδρας, που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα του, έχοντας ως μοναδικό σκοπό την ικανοποίηση του προσωπικού του συμφέροντος. Προς το παρόν, ο Δούκας εξολοθρεύει κάθε πιθανό εχθρό, που απειλεί την εξουσία του. Όμως οι εχθροί πολλαπλασιάζονται και τα κάστρα, που με δόλο, έχει χτίσει, θα αρχίζουν να γκρεμίζονται ένα-ένα. Η θηλιά γύρω από το λαιμό του, φαίνεται να τον σφίγγει και όταν στερέψει από οξυγόνο, οι εξελίξεις στο «Διαφάνι» θα είναι καταιγιστικές.

Πριν η ανθρωπότητα δεχτεί εκείνη την αόρατη επίθεση, τον απολαμβάναμε στο θέατρο σε δύο πετυχημένες παραστάσεις, στις «7 Αναζητήσεις» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και στην παράσταση «Ο Κάτω Παρθενώνας» στο θέατρο Άλμα σε σκηνοθεσία της Βάνας Πεφάνη. Για αυτή την καλοκαιρινή σεζόν, ο Λεωνίδας Κακούρης θα βρεθεί επί σκηνής με την παράσταση «Ο κάτω Παρθενώνας», ενώ πραγματοποιήσει και έναν μικρό κύκλο διάφορων άλλων παραστάσεων.

Είναι από τους ηθοποιούς που έχουν την μαγική ικανότητα, να κυβερνούν την φωνή τους, δίνοντας ζωή, με κάθε λέξη που πέφτει από τα χείλη, σε πολλούς φανταστικούς και μυθικούς χαρακτήρες. Έχει χαρίσει την φωνή του, στον «Ντιέγκο» από την «Εποχή των Παγετώνων», στον «Ράνταλ τη σαύρα» από τον «Μπαμούλα Α.Ε», στον «Ντέιβιντ» από τον «Μπόμπ Σφουγγαράκη», στον «Μέτρομαν» από την ταινία «Μεγαλοφυής», στον «Μάντις» από το «Kung Fu Panda 1&2», στον «Μωησή» από τον «Βασιλιά της Αιγύπτου» και σε πολλούς άλλους αγαπημένους παιδικούς ήρωες.

Ο Λεωνίδας Κακούρης γεννήθηκε στη Γερμανία το 1967, από μετανάστες γονείς. Σε μικρή ηλικία επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου και ζει μέχρι σήμερα. Το ταξίδι της ζωής του -κατά τα παιδικά του χρόνια- ταραχωδικό, καθώς σε μικρή ηλικία έχασε την αδελφή του και αργότερα τον πατέρα του. Σήμερα ο ίδιος, προτιμά να ζει παρά να ελπίζει, απολαμβάνοντας την ξεγνοιασιά και τη γλυκύτητα της ζωής κοντά στην όμορφη οικογένεια του και παίρνοντας δύναμη από τον ρόλο του ως μπαμπάς, έχοντας κάνει περήφανους εκείνους που σιωπηρά τον παρακολουθούν.

Μια από τις αγαπημένες του ασχολίες είναι η διακόσμηση. Αγαπά να επεξεργάζεται και να αναδιαμορφώνει αντικείμενα που βρίσκει στον δρόμο, δίνοντας τους μορφή και ζωντάνια, γεμίζοντας έτσι κάθε γωνία του σπιτιού του με ξεχωριστές πινελιές και ιδέες.

Αμέσως κατάλαβα, ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο που η δύναμη του ξεχειλίζει, που με εντιμότητα και σεβασμό ζει την πιο βαθιά και αληθινή ζωή. Έχω να θυμάμαι έναν άνθρωπο, με μεγάλο σεβασμό, και μία συνέντευξη, όντας γεμάτη ευγνωμοσύνη.

Και ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, εν μέσω μιας δύσκολης καθημερινότητας με σκληρά γυρίσματα και πρόβες, έρχεται ένας πολύ μικρός και αόρατος εχθρός για να διαταράξει την καθημερινότητα σας. Πως αντιμετωπίσατε αυτή την αλλαγή;

Με αυτή την αλλαγή, ξεκίνησε και ο ύπνος, ο οποίος ήταν πολύ παραπονεμένος, όλο αυτό το διάστημα. Εμφανίζονταν με κάθε τρόπο στο πρόσωπο μου, όταν το κοίταζα στον καθρέπτη. Για καμία εβδομάδα έγινα με τον ύπνο, κολλητός φίλος.  Η αλήθεια είναι, ότι η αλλαγή ήταν απότομη. Πέρασα μία καλή πρώτη εβδομάδα εξοικείωσης με την κατάσταση, παράλληλα όμως αγχώθηκα και άρχισα να σκέφτομαι το μέλλον βάζοντας ερωτηματικά. Παρότι η ζωή, προσπαθεί να δείξει ότι συνεχίζει όπως ήταν, παραμένουμε σε μία κατάσταση παύσης και αναμονής.  Κάτι έχει αλλάξει, κάτι έχει διασαλευτεί. Συναντάμε πλέον ακρότητες, από τη μία τον άνθρωπο, που ο φόβος του έχει γίνει εμμονή και από την άλλη, εκείνον που αγνοεί τα δεδομένα.  Πρέπει να βρεθούμε κάπου στη μέση. Αν αυτό συνεχιστεί για πολύ θα έχουμε προβλήματα, κυρίως με την ψυχική μας υγεία, διότι η ανθρώπινη επαφή και οι σχέσεις μένουν μετέωρες. Ζωή είναι, οι συνάψεις, οι γνωριμίες, οι φιλίες και οι έρωτες, τώρα όλα αυτά έχουν παγώσει και το άσχημο είναι, ότι ο πάγος δεν λιώνει.  Αισθάνομαι, ότι ζούμε τη ζωή μας, όχι με γενναιότητα, αλλά με καχυποψία και αμφιβολία.

Στις ημέρες του εγκλεισμού, ποιες ήταν οι διάφορες ασχολίες σας στο σπίτι;

Αφιέρωσα χρόνο στα παιδιά μου, μιας και αυτή τη χρονιά λόγω δουλείας έλειπα πολύ από το σπίτι. Είδα και μία σειρά, το Breaking Bad, που δεν είχα βρει τον χρόνο.

Έχετε μία ιδιαίτερη σχέση αγάπης με την διακόσμηση, καθώς σας αρέσει να αναδιαμορφώνετε και να δίνετε ένταση και «ζωή» στα αντικείμενα που βρίσκετε στα σκουπίδια. Εν μέσω καραντίνας ανανεώσατε την διακόσμηση στο σπίτι σας;

Η αλήθεια είναι, ότι η διακόσμηση είναι μία ασχολία που μου αρέσει πάρα πολύ. Μέχρι που έγινα μπαμπάς και έμενα στα Εξάρχεια, είχα στήσει ένα ολόκληρο σπίτι, από πράγματα που είχαν πετάξει άλλοι άνθρωποι. Δεν τα λέω σκουπίδια, είναι χρήσιμα αντικείμενα, που έχουν αφήσει κάποιοι, δίπλα από τα σκουπίδια. Μάλιστα, εκείνη την εποχή παρακαλούσα να έχω ένα φορτηγάκι, να μπορέσω να τα μεταφέρω όλα. Μου αρέσει το σπίτι μου, να φέρει μία δική του ύπαρξη. Τότε, έκανα καθημερινά αλλαγές και προσπαθούσα να βρω νέους τρόπους διακόσμησης και νέα χρήσιμα αντικείμενα. Στην καραντίνα, πραγματικά ήρθε η αποφόρτιση όλης αυτής της κούρασης, που είχα υποστεί αυτή τη σεζόν, οπότε δεν μπόρεσα να θυμηθώ τις παλιές μου ασχολίες.

Λίγο πριν βρεθούμε αντιμέτωποι με όλη αυτή την κατάσταση, σας απολαμβάναμε καθημερινά, με νέα επεισόδια, στην σειρά «Άγριες Μέλισσες» του Ant1, ως τον «Δούκα Σεβαστό». Πως μπαίνει ο σκληρός Δούκας στη ζωή του Λεωνίδα Κακούρη;

Με ένα τηλεφώνημα. Αρχικά, μου πρότειναν είτε τον ρόλο του Δούκα Σεβαστού, είτε του Μιλτιάδη. Μου είπαν βέβαια εξαρχής, ότι με είχαν στο μυαλό τους για τον ρόλο του Δούκα. Διαβάζοντας τα σενάρια συμφώνησα αμέσως και ξεκινήσαμε τη συνεργασία.

Την σεζόν 2020 ήρθε ο σκληρός Δούκας, τη σεζόν 2018-2019 στην σειρά του Ant1 «Η Επιστροφή» είχε έρθει ο ρόλος, του επίσης κακού, Λευτέρη Ανδρέου. Είχατε δεύτερες σκέψεις, όταν αντιληφθήκατε ότι και πάλι θα έρθετε αντιμέτωπος με έναν κακό χαρακτήρα;

Η αλήθεια είναι, ότι αρχικά προσπάθησα με έναν τρόπο να αποφύγω τον κακό, στον βαθμό -που φυσικά- μου δίνονταν η επιλογή. Όταν όμως διάβασα τα σενάρια και μου εξήγησαν τους ρόλους, συνέβη, ότι ένοιωσα και πέρυσι με τον Λευτέρη, τον οποίο επέλεξα συνειδητά ανάμεσα σε διάφορους ρόλους. Ο λόγος είναι, διότι είδα έναν πολυσύνθετο και πολυδιάστατο ρόλο, με μία τεράστια γκάμα συναισθημάτων. Οι ρόλοι αυτοί, είναι υποκριτές μέσα στην υποκριτική και είναι φοβερά γοητευτικοί. Ο Λευτέρης, παρίστανε κάποιον άλλο, ήταν ο υπεράνω πάσης υποψίας, ο οικογενειακός φίλος και αποδείχθηκε το άρρωστο μυαλό. Όλο αυτό, όπως και ο πολυδιάστατος ρόλος του Δούκα με γοήτευσαν αμέσως.

Τι άνθρωπος είναι ο Δούκας, ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο συμπεριφέρεται έτσι;

Ο Δούκας είναι ένας άνθρωπος βασανισμένος, κακοποιημένος και κατ’ επέκταση κακός. Μέσα από τις πολύ σκληρές εμπειρίες που έχει βιώσει, έμαθε ότι για να πετύχεις σε αυτή τη ζωή πρέπει να προσανατολίσεις όλο σου τον εαυτό, στο να αναπτύξεις όση περισσότερη εξουσία μπορείς. Ο πλοηγός για να μεταφερθεί κανείς στα μονοπάτια της εξουσίας, είναι το χρήμα. Από τη στιγμή που ο Δούκας κατάλαβε, ότι το να «αβγατίσει» την περιουσία του πατέρα του είναι το κλειδί, στράφηκε αποκλειστικά προς αυτό τον σκοπό, πατώντας επί πτωμάτων. Βέβαια και η γυναίκα του είναι ο πλέον ακατάλληλος άνθρωπος, για να τον οδηγήσει προς τον καλό δρόμο. Να τονίσω, ότι ο Δούκας μπορεί να είναι ότι είναι, αλλά υπάρχει και μία άλλη πλευρά, στην οποία -μέσα σε έναν δικό του ηθικό κώδικα- απονέμει δικαιοσύνη. Είναι ακριβοδίκαιος και σοφός, υπάρχουν ορισμένα ουσιαστικά και θετικά πράγματα, που βλέπουμε και θα τα δούμε αρκετές φορές. Αδιαμφισβήτητα, όμως είναι ένας άνθρωπος διαταραγμένος.

Για να καταφέρετε να αποδώσετε αυτή την πολυσύνθετη προσωπικότητα, προσπαθείτε να βρείτε κοινά χαρακτηριστικά;

Δεν προσπαθώ να βρω κοινά με εμένα, προσπαθώ να αντιληφθώ τον ήρωα, τον τρόπο που περπατάει, που σκέφτεται και τις σκοτεινές πλευρές του, αφού φωτίσω όλα όσα κρύβονται ερμητικά μέσα του. Προσπαθώ να διώξω την μούχλα, για να δω τι είναι εκείνο που τον πονάει. Αν δεν μπορέσει ένας ηθοποιός, να αντιληφθεί όλο αυτό το υποβόσκον κομμάτι του χαρακτήρα, θα παίζει το σχήμα του Δούκα και όχι την ουσία του ρόλου, δηλαδή έναν άνθρωπο με πολλά προβλήματα ψυχικά, που δημιουργούν την τελική εικόνα.

Κάτω από αυτή τη μούχλα, πίσω από αυτό το πέπλο, τι προβλήματα βρίσκετε εσείς;

Βρίσκω έναν πατέρα που έχει πολλά κοινά με το δεύτερο παιδί του, τον Κωνσταντή. Αισθάνομαι, ότι ο Δούκας κάνει το ίδιο λάθος που έκανε ο πατέρας του, ο οποίος υπερεκτιμούσε τον ένα γιο, τον Μιλτιάδη και μείωνε διαρκώς τον άλλον, τον Δούκα. Αυτό αναπόφευκτα δημιουργεί ένα κόμπλεξ κατωτερότητας. Έτσι, για να μπορέσει να διαχειριστεί, όλα όσα του συνέβαιναν, έγινε αυτός ένας άνδρας που έβαλε πάνω του μία πανοπλία, για να καλύψει τον ανάπηρο άνδρα που έκρυβε μέσα του.

Κάποια στιγμή θα δούμε αυτό τον εσωτερικό κόσμο, θα δούμε τον Δούκα να βγάζει αυτή την πανοπλία;

Οι πληροφορίες μου και τα σενάρια που έχω προς το παρόν στα χέρια μου, γράφουν ότι αρχίζουν σταδιακά να εμφανίζονται ρωγμές στο σύστημα διαπλοκής που είχε στήσει ο Δούκας. Κάποιοι κρίκοι από την αλυσίδα αρχίζουν να σπάνε, και αφού σπάνε οι κρίκοι αρχίζουν και μπαίνουν κάποιες πληροφορίες, που με τη βοήθεια του Νικηφόρου, θα κυκλώσουν απειλητικά τον Δούκα. Εγώ φαντάζομαι και θα ήθελα, να έρθει αντιμέτωπος με τον εαυτό του και να πάρει -έστω και αργά- ένα μάθημα ζωής. Του αξίζει, διότι ζει μία ζωή που ενώ νομίζει ότι διαφεντεύει τους πάντες, δεν την ορίζει. Αγνοεί όλα όσα συμβαίνουν γύρω του, ζει στον κόσμο του. Η γυναίκα του έχει σχέσεις με άλλους άντρες, αγνοεί τις δράσεις του Κυπραίου, του Κλεομένη, αγνοεί το παιδί της Ασημίνας, και όμως πιστεύει ότι είναι ο μοναδικός αρχηγός στο Διαφάνι. Είναι τραγική ειρωνεία αυτό και δεν μπορώ να φανταστώ πως θα αντιδράσει, όταν τα μάθει όλα.

Ποια είναι η πιο δύσκολη σκηνή σας; Εκείνη στην οποία, ως ηθοποιός, δυσκολευτήκατε;

Σε αυτή τη σειρά υπάρχουν πολλές δύσκολες σκηνές, στις οποίες υπάρχει αγωνία, διότι ασχέτως βαρύτητας και δυσκολίας, πρέπει να γίνουν με έναν μηχανισμό γρήγορο. Η μεγαλύτερη δυσκολία είναι, ότι πρέπει να αλλάζουμε από σκηνή σε σκηνή γρήγορα και άμεσα. Στις δύσκολες σκηνές, που μπορεί να γίνονται back to back δεν υπάρχει χρόνος για να σχεδιάσεις, να μελετήσεις και να κάνεις πρόβα. Συνεπώς, έχεις αγωνία εκείνη τη στιγμή για το αποτέλεσμα. Ενδεικτικά, ως δύσκολη θα πω την σκηνή όπου ο Δούκας, πιάνει στα «πράσα» τον Μελέτη και την Πηνελόπη, όταν το σκάνε.

Πως ανταποκρίνεστε σε αυτή την κατάσταση αγωνίας που προαναφέρατε; Υπάρχει τρόπος, για να μετριαστεί το ρίσκο, του να βγουν μέτριες -λόγω πίεσης χρόνου- οι δύσκολες σκηνές;

Βέβαια, υπάρχει η επιλογή του safe δρόμου, στον οποίο η σκηνή θα βγει μισή σε εκείνο τον χρόνο. Εμένα ποτέ δεν μου άρεσε αυτός ο δρόμος. Για εμένα σε αυτές τις περιπτώσεις, πέφτει ένας διακόπτης, ξεχνάω κάθε άγχος και αγωνία, για τη δυσκολία, και μπαίνω στην αναπνοή του Δούκα. Όταν μπω στην αναπνοή του, είμαι έτοιμος να αντιμετωπίσω ό,τι μου εμφανίσει ο υποκριτικός μου εαυτός.

Θα δούμε κάτι καλό στον Δούκα κάποια στιγμή;

Το εύχομαι! Μέχρι στιγμής δεν βλέπουμε κάτι καλό. Πρόσφατα γύρισα μία σκηνή, όπου την ώρα που είναι σίγουρος, ότι για μία ακόμη φορά θα κατευθύνει τις καταστάσεις και τα πράγματα, ραγίζει και τσακίζεται στην ιδέα, ότι μπορεί να δολοφόνησε άδικα τον Γιάννο. Είναι φορές, που αυτός ο χαρακτήρας κλαίει, λυγίζει και είναι ρημαγμένος, πράγμα που βέβαια χρησιμοποιεί αργότερα, ως επιχείρημα.  

Νομίζω, οι λάτρεις των «Άγριων Μελισσών» περιμένουν με αγωνία να δουν, πως θα αντιδράσει ο Δούκας, όταν εμπεριστατωμένα μάθει ότι ο δολοφόνος του γιου του, δεν ήταν ο Γιάννος.

Έχω και εγώ αγωνία. Ωστόσο, νομίζω ότι και πάλι θα ενεργήσει βασισμένος στο προσωπικό του συμφέρον. Θα λειτουργήσει πάλι σαν λύκος.

Αυτή τη στιγμή βλέπουμε τον τρίτο γιο, τον Νικηφόρο, να λειτουργεί πίσω από την πλάτη του Δούκα και να προσπαθεί να τον παγιδεύσει. Θα τον καταλάβει ο Δούκας, ποια θα είναι η εξέλιξη αυτής της κατάστασης;

Νομίζω θα το καταλάβει, το φαντάζομαι και σαν μοχλό εξέλιξης. Το πως θα αντιδράσει ο Δούκας, δεν το ξέρω, γιατί δεν γνωρίζω το μέγεθος του χτυπήματος που θα λάβει. Μπορεί το χτύπημα, να είναι τόσο μεγάλο που να μην υπάρχουν περιθώρια αντίδρασης. Όταν τα κάστρα του θα γκρεμίζονται ένα-ένα, τι δύναμη θα έχει;  

Έρχεται και η δεύτερη σεζόν των «Άγριων Μελισσών». Ο Δούκας θα παρουσιαστεί στους τηλεοπτικούς μας δέκτες; 

Ναι, έχουμε συμφωνήσει για την επόμενη χρονιά.

Γνωρίζετε, ποιοι είναι οι ηθοποιοί, που δεν θα βρίσκονται στο cast των «Άγριων Μελισσών» την επόμενη τηλεοπτική σεζόν; Συγκεκριμένα αναφέρομαι στον Κυπραίο και στον Κλεομένη.

Αυτοί οι δύο, είναι ακραίοι ρόλοι. Αυτά που έχουν συμβεί, είναι πολύ δύσκολο να κρατήσουν αυτά τα πρόσωπα στην ιστορία. Δεν μπορώ να φανταστώ, ότι θα μπορούσαν αυτοί οι χαρακτήρες να συγχωρεθούν, για όλα όσα έχουν κάνει. Σίγουρα, αυτό είναι δυσάρεστο. Κάποιοι ήρωες που αγαπά πολύ το κοινό πρέπει να θυσιάζονται. Φυσικά, ποτέ δεν ξέρεις.

Να περιμένουμε καταιγιστικές εξελίξεις στο Διαφάνι;

Δεν τους προλαβαίνουμε! Η καραντίνα, γέννησε φοβερές ιδέες.

 

Η αλήθεια είναι, ότι από το πρώτο κιόλας επεισόδιο η σειρά αυτή, είναι γεμάτη ανατροπές. Μήπως οι συνεχείς ανατροπές γίνουν κουραστικές; Μήπως όταν βλέπουμε συνεχώς ακραίες αλλαγές, είμαστε έτοιμοι και μπορούμε να προβλέψουμε, έως και το πιο ακραίο σενάριο; 

Ακόμα και αυτό πρέπει να γίνεται με μέτρο. Γίνονται ανατροπές, αλλά κάθε φορά η ανατροπή αγγίζει διαφορετικά κομμάτια της ιστορίας. Οι σεναριογράφοι, έχοντας στο νου τους ένα δέντρο, αναπτύσσουν κάθε φορά ένα διαφορετικό κλαδί. Μπορεί ο κόσμος να είναι έτοιμος για κάποια ανατροπή, δεν γνωρίζει όμως ποιο κλαδί, θα αγγίξει η εκάστοτε ανατροπή.

Αυτή τη στιγμή θα μπορούσατε να μου πείτε, ποιο κλαδί μαίνεται να αγγίξει η επόμενη ανατροπή;

Φαντάζομαι, δεδομένης της προσθήκης του Νίκου Ψαρά, που θα υποδυθεί τον σύζυγο της Βιολέτας (Θεοφανία Παπαθωμά), θα δούμε να συμβαίνουν αρκετά πράγματα εκεί. Ο Παναγιώτης (Αλέξανδρος Καλπακίδης), ίσως αντιδράσει, αφού θα νοιώσει υπεύθυνος για την Βιολέτα.  

Πριν έρθει «Η Επιστροφή» και οι «Άγριες Μέλισσες» διαγράψατε μία τηλεοπτική αποχή, που διήρκησε 9 χρόνια. Ήταν αυτό μία συνειδητή επιλογή; 

Δεν είχα εκείνη την περίοδο ιδιαιτέρες προτάσεις για την τηλεόραση. Η αλήθεια είναι ότι δεν έτυχε, ωστόσο και εγώ ποτέ δεν έριξα βάρος στην τηλεόραση επιδιώκοντας τη δημοσιότητα και το να βρίσκομαι στην επικαιρότητα.

Υπήρξε κάποια τηλεοπτική δουλειά εκείνα τα χρόνια, που σας γοήτευσε πολύ;

 Ναι, μου άρεσε πολύ η δουλειά του Θοδωρή Παπαδουλάκη στον Alpha, το «Η λέξη που δεν λες»

Ακούγοντας σας τώρα στην συνέντευξη μας, καταλαβαίνω ότι ο τόνος της φωνής σας, δεν είναι εκείνος που χρησιμοποιεί ο Δούκας. Πως καταφέρνετε να αλλάζετε την φωνή σας κατά αυτό τον τρόπο, και μάλιστα να διατηρείτε τον τόνο ακέραιο, όταν ενσαρκώνετε τον Δούκα;

Η αλήθεια είναι, ότι πλέον αφήνομαι. Δεν προσπαθώ επιτηδευμένα να αλλάξω την φωνή μου. Εκ φύσεως έχω μία μεγάλη ευκολία στο να αλλάζω, να χρωματίζω και να τοποθετώ, όπου θέλω την φωνή μου.

Είστε και ένας πολύ καλός ηθοποιός φωνής λόγω αυτού του χαρίσματος σας. Από όλες τις μεταγλωττίσεις που έχετε κάνει, ποιος είναι ο αγαπημένος σας χαρακτήρας;

Μου άρεσε πολύ ο «Ράνταλ», η σαύρα, από το «Μπαμπούλας Α.Ε» και ο «Captain Hook» από το «Peter Pan».

Πως αντιληφθήκατε, αυτό το ταλέντο σας, αλλά και την αγάπη σας για την υποκριτική;

Από μικρός είχα έφεση στα καλλιτεχνικά. Γενικά, στην εφηβεία αντιλήφθηκα την αγάπη μου για την υποκριτική, όταν σκηνοθετούσαμε μικρές παραστάσεις με έναν φίλο μου, και κάναμε stand up comedy. Εκεί ήταν, που κάνοντας μιμήσεις για πλάκα,  κατάλαβα ότι έχω την δυνατότητα, να αλλάζω και την φωνή μου.

 

Θυμάστε να μου πείτε κάτι από εκείνα τα χρόνια; Δεν μπορώ να φανταστώ, τι μπορεί να σκηνοθετούσε ένα μικρό παιδί.

Σατιρίζαμε περισσότερο, περιστατικά του σχολείου, τους καθηγητές και την επικαιρότητα. Κάναμε γενικά μικρά σκετσάκια, νοικιάζαμε ένα θέατρο και παίζαμε εκεί τις παραστάσεις μας.

Με το τραγούδι ασχοληθήκατε ποτέ, μιας και έχετε τέτοιες φωνητικές ικανότητες;

Μονάχα ερασιτεχνικά. Ομολογουμένως αυτό είναι κάτι, που θα ήθελα να μελετήσω και να ασχοληθώ περισσότερο. Κυρίως μελέτησα και αυτή την οδό, όταν έπρεπε να ενσαρκώσω τον Νικόλα Άσιμο και τον Βασίλη Τσιτσάνη.

Δύο εμβληματικοί χαρακτήρες, που σας «κυνηγούν» στο θέατρο…

Πράγματι. Μου αρέσει που στην ζωή μου ενσάρκωσα αυτούς τους χαρακτήρες.

Ποιες ήταν οι δυσκολίες, μίας και μιλάμε για σπουδαίες προσωπικότητες, που έχουν αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στην ιστορία της μουσικής;

Ο Νικόλας Άσιμος μπήκε στη ζωή μου, το 2013, με τον Γιώργο Κορδέλλα. Είχε κάποιες αντικειμενικές δυσκολίες αυτός ο χαρακτήρας, διότι τότε δεν μπορούσαν να γίνουν οι απαραίτητες πρόβες και κατ΄ επέκταση να ωριμάσει ο ρόλος, καθώς συνέβη κάτι άσχημο στον σκηνοθέτη μου. Μπορώ να σου πω, ότι τότε ένοιωθα εντελώς εκτεθειμένος, είχα πολύ μεγάλη ανασφάλεια, μιας και το μουσικό κομμάτι αποτελούσε ένα πολύ μεγάλο μέρος της παράστασης. Το ιδιαίτερο αυτής της ιστορίας είναι, ότι μόλις βγήκα στην σκηνή, είδα πόσο ψάρωσαν μαζί μου, έβλεπα τους θεατές αποσβολωμένους και τότε σκέφτηκα ότι «κάτι συνέβη εδώ, κάτι δημιούργησα στην ψυχή του κοινού». Τότε θυμάμαι είχα ακούσει όλες τις ηχογραφήσεις του Ν. Άσιμου, για να μπορέσω να φέρω τη φωνή του μέσα στο σώμα μου.

Από την άλλη, η ενασχόληση μου με τον Τσιτσάνη ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη, σε μία δίωρη παράσταση το «Σερσέ λα φαμ» (=αναζητώντας τη γυναίκα). Εκεί, μπήκα βαθιά στην προσωπικότητα και στα τραγούδια του, αυτά τα φοβερά διαμάντια.  Θυμάμαι, ήταν συγκλονιστική εμπειρία εκείνη η παράσταση, είχα από κάτω τα παιδιά μου, την γυναίκα μου, την εγγονή του Τσιτσάνη και άλλους. Μπορεί να πήγαινα στο θέατρο άκεφος και κατά τη διάρκεια της παράστασης, όλο αυτό το κλίμα και η μουσική με συνέπαιρνε στο ρυθμό της και έβρισκα με μιας, όλη μου την ενέργεια. Αυτή η παράσταση, η οποία ήταν sold out διαρκώς, κατέβηκε εντελώς άδοξα, από το θέατρο Βορείου Ελλάδος, λόγω χρεών και οικονομικών ζητημάτων. Μακάρι κάποια στιγμή να γίνει πάλι κάτι ανάλογο.  Θα μπορούσε αυτή η παράσταση, να τελειώσει έτσι όπως της άξιζε.  Σταμάτησε αθόρυβα, σαν τους ανθρώπους που έφυγαν τις ημέρες το κορωνοϊού.

Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή τους. Ολοκληρώνοντας το σχολείο, ποιες είναι οι σπουδές που ακολουθείτε;

Πέρασα στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών της Νομικής, αλλά δεν τελείωσα τη σχολή, διότι ξεκίνησα παράλληλα τις σπουδές μου στο Εθνικό Θέατρο. Τα ωράρια στο Εθνικό ήταν τέτοια, που δεν προλάβαινα να παρακολουθώ και τα μαθήματα στη σχολή των Πολιτικών Επιστημών.  

Δεδομένων των αντικειμενικών δυσκολίων του επαγγέλματος του ηθοποιού, υπήρξαν στιγμές που μετανιώσατε για αυτή σας την απόφαση και νοιώσατε αβεβαιότητα;  

Ναι, υπήρξαν φορές που ένοιωσα αβέβαιος, για το που βρίσκομαι και τι κάνω.

Αναγκαστήκατε να κάνετε και άλλες δουλείες για να ανταποκριθείτε οικονομικά στις απαιτήσεις της καθημερινότητας; 

Φυσικά, εργάστηκα σε μπαρ ως μπάρμαν και ως σερβιτόρος, σε μία βιομηχανία γάλακτος, όταν ήμουν πιο μικρός και άλλα.

Στο σπίτι, τα παιδιά με δύο γονείς καλλιτέχνες, θέλουν και εκείνα να ακολουθήσουν την καλλιτεχνική οδό;  

Ακόμα δεν έχουν δείξει προς τα που θα στραφούν, όμως και τα δύο έχουν κλίση και ασχολούνται με τα καλλιτεχνικά. Η κόρη μου κάνει χορό, ασχολείται με την μουσική και ο γιος μου επίσης ασχολείται με την μουσική.

Ποια είναι η πιο συγκινητική στιγμή που σας έχουν χαρίσει τα παιδιά σας;

Γύρισα από ένα ταξίδι κάποια στιγμή, που έλειπα αρκετό διάστημα και έφτασα πολύ αργά τα ξημερώματα στο σπίτι. Έξω από την πόρτα, είχαν κολλήσει δύο ζωγραφιές με καρδούλες και μου έγραφαν «Μπαμπά μόλις έρθεις να μας ξυπνήσεις. Η μαμά μας άφησε» με τονισμένη υποσημείωση «Μην το ξεχάσεις, να μας ξυπνήσεις». Μόλις το διάβασα συγκινήθηκα πολύ και τα ξύπνησα.

Πως θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας;

Διαπιστώνω, ότι έχω μία διπολικότητα, από τη μία είμαι πολύ ντροπαλός και από την άλλη τρομερά αδιάντροπος.

Για εσάς τι σημαίνει υποκριτική;

Είναι μία ανάγκη του ανθρώπου να εκφραστεί, έστω και αντίθετα στη ζωή, μέσα από τον μαγικό κόσμο που του ανοίγει η κουρτίνα του θεάτρου.  

Marios Plastourgos1 Comment

«Αχ Ντίνα είμαι σε καραντίνα»: Το viral τραγούδι της εποχής του κορωνοϊού

(Μία συνέντευξη με τον Απίκο (πραγματικό όνομα: Θέμος Ρίζος) από τους Picos Apicos & the Piña Coladas)

(Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, καλό είναι να κάνεις λεμονάδα, μου λέγανε. Η κρίση λοιπόν τις εποχής έκανε και τις συνεντεύξεις μου τηλεφωνικές…)

Το ευρύ κοινό, γνώρισε εκείνον και τους Picos Apicos & the Pina Colladas, μέσα από ένα τραγούδι που έγραψε ο Apicos (Θέμος Ρίζος), για εκείνους που σκέφτηκαν να σπάσουν την καραντίνα, για να δουν την δική τους «Ντίνα».  Δημιουργώντας το σουξέ του κορωνοϊού, αφού έκανε τις απαραίτητες αλλαγές από το τραγούδι «Oh Carol» του Neil Sedaka, ο Αpicos καλεί τους ερωτοχτυπημένους της περιόδου να μείνουν στο σπίτι περιμένοντας την εκάστοτε αξιαγάπητη Ντίνα. Χαρίζοντας στιγμές αστείρευτου γέλιου, μέσα από το όλο φαντασία βιντεάκι του κομματιού, καταφέρνει να δώσει λίγο κουράγιο σε όσους είναι σε καραντίνα και να τους κάνει να απλώσουν ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπο τους, ξεχνώντας για λίγο την ταραχή, που έχει προκληθεί στις ανθρώπινες ζωές και στον κόσμο. Το τραγούδι κατάφερε μόλις σε μία ημέρα να γίνει viral και πλέον έχει αγγίζει τις 1.000.000 προβολές, αθροιστικά στο YouTube και στο Facebook.

Σίγουρα, ο Θέμος είναι μία από τις απτές αποδείξεις, ότι το #Μένουμε Σπίτι έχει διεγείρει την φαντασία και έχει φέρει εκρήξεις έμπνευσης. Ίσως δεν μου δίνεται η δυνατότητα να περιγράψω πολλά πράγματα για τον Apico, αλλά η φωνή έχει μια δύναμη μαγική και σε αυτή την περίπτωση ένοιωσα μια καλοσύνη μοναδική.

Υπάρχουν όμως πολλά που κανείς δεν γνωρίζει, για τον δημιουργό του «Αχ Ντίνα», των -όλο, γέλιο φαντασία και δημιουργικότητα- βίντεο και τον τραγουδοποιό της εναλλακτικής ροκ ελληνικής σκηνής.

Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας Διεθνείς και Ευρωπαϊκές Σπουδές, ενώ αργότερα ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό του πάνω στην Επίλυση Συγκρούσεων. Ύστερα, σπουδάζοντας δημοσιογραφία στο ΙΕΚ ΑΚΜΗ, ασχολήθηκε αποκλειστικά με το επάγγελμα του δημοσιογράφου, μέχρι το 2018, όποτε και αποφάσισε να αφοσιωθεί στην παιδική και μεγάλη του αγάπη, την μουσική.

Ως δημοσιογράφος, εργάστηκε στην ΕΡΤ, στο MTV, στη Nickelodeon, στο ΒΗΜΑ FM, αλλά και σε εταιρείες παραγωγής που συνεργάζονταν με την γερμανική δημόσια τηλεόραση, την αυστριακή τηλεόραση και το τσεχικό ραδιόφωνο.

Όσον αφορά τη μουσική, όπως ομολογεί, αυτή ήταν πάντοτε ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του. «Μουσική και μουσικοί, υπήρχαν πάντα στο σπίτι. Η μητέρα μου σχεδίαζε εξώφυλλα δίσκων για την εταιρεία Columbia, όποτε από 2-3 ετών έβλεπα την μητέρα μου να ακούει τον δίσκο και να σχεδιάζει το εξώφυλλο. Πάντα έμπαιναν σπίτι μας ο Νίκος Παπάζογλου, ο Γερμανός και πάρα πολλοί άλλοι καλλιτέχνες. Όταν ήμουν περίπου 10 ετών ξεκίνησα μαθήματα κιθάρας σε ωδείο. Ύστερα στην εφηβεία ξεκινήσαμε, να έχουμε τις μπάντες μας και να κάνουμε διάφορες συναυλίες «Ο Θεός να τις κάνει», αλλά ήμασταν όλοι παθιασμένοι, όσο και αν δεν ξέραμε να παίζουμε»

Το 2006 δημιουργούνται οι Picos Apicos & the Piña Coladas και εμφανίστηκαν, για να παντρέψουν το κλασικό rock ‘n’ roll με τα αθάνατα ελληνικά τραγούδια των 80s και 90s, για να προσθέσουν swing και reggae-ska διασκευές και για να χαρίσουν ατελείωτο χορό. Εκτός από πολλές μουσικές σκηνές της Αθήνας και της επαρχίας, «ξεσηκώνουν» φεστιβάλ, parties γάμων, εταιρικά και άλλα events.

Παράλληλα, ο Apicos ή Θέμος Ρίζος, έχει ακόμα μία μπάντα, την οποία θα εκτιμήσουν δεόντως οι λάτρεις των αείμνηστων Beatles. «Είμαστε οι “Tribute στους Beatles” και παίζουμε τα τραγούδια τους, όσο πιο πιστά γίνεται».

Ξαφνικά είδαμε στις οθόνες των υπολογιστών μας το «ΑΧ ΝΤΙΝΑ» εν μέσω καραντίνας. Πως γεννιέται αυτή η ιδέα;

Ήταν κάτι που πραγματικά έκανα τελείως για το χαβαλέ και για να περάσει η ώρα στην καραντίνα. Χωρίς πραγματικά να το περιμένω, έγινε αυτός ο χαμός με το κομμάτι και ήταν μία τεράστια έκπληξη.

Η Ντίνα που αναφέρεις στο τραγούδι είναι ένα πραγματικό πρόσωπο που σου λείπει ή ένα πρόσωπο φανταστικό;

Είναι τελείως φανταστικό. Δεν υπάρχει Ντίνα. Είμαι παντρεμένος. Απλώς Ντίνα…Καραντίνα, έκανε ομοιοκαταληξία.  Γενικώς, τα περισσότερα κομμάτια που γράφουμε, αναφέρονται σε κάποια κοπέλα ή σε ερωτική κατάσταση. Ίσως κάποια είναι εμπνευσμένα από πραγματικά γεγονότα, αλλά συνήθως τα τραγούδια προέρχονται από φανταστικά σενάρια.

Το «Αχ Ντίνα» είναι το πρώτο κομμάτι που έβγαλες στο YouTube;

Είχα γράψει και είχα ανεβάσει άλλο ένα λίγες μέρες πριν, το «Ο καρ@@λις ο ιός», αλλά αυτό δεν έγινε τόσο viral, όσο το «Αχ Ντίνα». Ίσως λόγω της γλώσσας που χρησιμοποιείται,  δεν έφτασε τις προβολές «της Ντίνας».

Ξαφνικά βλέπεις το τραγούδι, που ουσιαστικά πόσταρες για λόγους χιουμοριστικούς, να γίνεται viral και εν μία νυκτί έρχονται χιλιάδες views. Ποια τα συναισθήματα;

Ήταν μία  μεγάλη έκπληξη όλο αυτό. Ενώ θεωρητικά αυτή είναι η σκέψη κάθε μουσικού, να γίνουν τα τραγούδια του viral και να έχουν πολλές προβολές στο ΥouΤube, ίσως αγχώθηκα, μου ήρθε απότομο, γιατί δεν το περίμενα. Ουσιαστικά, ανέβασα ένα τραγούδι, όπως κάνουμε συχνά, και ξαφνικά είδα τα share να πολλαπλασιάζονται, σαν τον ιό. Σκέψου, ότι το video «της Ντίνας» το τέλειωσα πολύ αργά το βραδύ, μετά τη 1:30-2:00, και είπα «Ας το ανεβάσω και ας είναι αργά». Μισή ώρα πριν κοιμηθώ κοιτάω το κινητό μου και είχε 10 κοινοποιήσεις. Ξυπνάω το πρωί και το κινητό μου δεν σταματούσε να χτυπάει. Φυσικά ενθουσιάστηκα, αλλά ταυτόχρονα αγχώθηκα, διότι μέσα σε δύο ημέρες είχα περισσότερα από 1.000 αιτήματα φιλίας και τηλεφωνήματα από δημοσιογράφους. Η αλήθεια είναι, ότι το ευρύτερο κοινό με γνώρισε από ένα τραγούδι που το έκανα τελείως στην πλάκα, ενώ με την μπάντα μου, τους Picos Apicos & the Piña Coladas, έχουμε βγάλει αρκετά κομμάτια, στα οποία έχουμε ρίξει πολλή και σοβαρή δουλειά. Αυτό το τραγούδι, δεν ήταν κάτι το οποίο μελέτησα με λεπτομέρεια. Σκέψου μόνο, ότι όλα τα γύρισα στο στούντιο του σπιτιού, που δεν είναι ένα στούντιο πλήρως εξοπλισμένο. Προσπάθησα με όσα είχα στο σπίτι, να φτιάξω βιντεάκια αστεία.

Μέσα από αυτό το βίντεο, ποια ήταν τα πιο αστεία σχόλια που δέχθηκες;

Πολύς κόσμος δεν κατάλαβε, ότι στο βίντεο του «Αχ Ντίνα» είναι ένα μόνο πρόσωπο. Αν δεις στα σχόλια του βίντεο ο κόσμος μου γράφει «Πολύ ωραίοι είστε» ή «Φανταστικοί και οι τρεις» και διάφορα τέτοια.

Να περιμένουμε και άλλα τραγούδια, με αφορμή την καραντίνα;

Ναι, ετοιμάζω κάτι για τις επόμενες ημέρες. Έχω τελειώσει την ηχογράφηση και ετοιμάζω το βίντεο. Προς το παρόν συνολικά έχουν βγει 5. Μάλιστα ένα το βγάλαμε όλοι μαζί, ως Picos Apicos & the Piña Coladas, το «Ότι αγαπάω είναι σαν καραντίνα». Το δημιουργήσαμε εξ’ αποστάσεως. Ο  καθένας έγραψε το δικό του κομμάτι, μου τα έστειλαν και εγώ τα συνέθεσα.

Οι «Picos Apicos & the Piña Coladas» είναι η κύρια μπάντα σου. Πως προκύπτει αυτό το ιδιαίτερο όνομα;

Ο Picos Apicos, ήταν ο κεντρικός χαρακτήρας σε μια σειρά της ΕΡΤ, της δεκαετίας του 80, τη Φρουτοπία. Τότε ήταν μία σειρά πολύ διαδεδομένη και ο Picos Apicos ήταν ο δημοσιογράφος στη σειρά. Τότε που ξεκινούσαμε το συγκρότημα, εγώ ήμουν δημοσιογράφος και σκέφτηκα ότι το Picos Apicos , θα ήταν ωραίο για όνομα συγκροτήματος. Μετά το «Pina Collada» είναι το γνωστό κοκτέιλ, το οποίο «κόλλησε», γιατί ακούγονταν ωραία. Ουσιαστικά, ο ένας τραγουδιστής μας λέγεται «Picos», εγώ «Apicos» και τα άλλα παιδιά είναι οι «Pina Colladas».

 

Αδιαμφισβήτητα βιώνουμε μια «δυνατή» κρίση. Λόγω της κατάστασης γνωρίζω, ότι όλα «πάγωσαν». Υπάρχουν όμως κάποια μελλοντικά σχέδια ή σκέψεις;

Προς το παρόν τα live μας έχουν παγώσει και στο στούντιο δεν μπορούμε να βρεθούμε, για να κάνουμε πρόβα και να συζητήσουμε τις ιδέες μας. Ομολογουμένως, είναι μια περίοδος κατά την οποία προκύπτουν πολλές ιδέες και ο κόσμος φαίνεται να έχει πολύ έμπνευση. Μια πολύ ωραία πρωτοβουλία της Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων, είναι τα «Pijama Sessions», που κάνουμε. Σκεφτήκαμε, να φέρουμε ξανά την μουσική και τις συναυλίες κοντά στον κόσμο. Έτσι, ο κάθε μουσικός παίζει στο σπίτι του και γραφεί με το κινητό του το βίντεο. Εγώ, μαζεύω αυτά τα βίντεο και δημιουργώ ένα ολοκληρωμένο τραγούδι, για το κάθε συγκρότημα.

https://www.facebook.com/technopoliscityofathens/videos/163347664993101/?t=3

Για εσένα πως είναι τα πράγματα, πως περνάς την καραντίνα σου, πέρα από την αθεράπευτη μουσική έμπνευσή σου;

Μαγειρεύω πολύ. Δοκιμάζουμε διαφορετικά πράγματα στην κουζίνα. Για παράδειγμα, ο ντράμερ μας, μου είχε φέρει μια κολοκύθα γλυκιά από το χωριό του. Αυτή λοιπόν η κολοκύθα, έμενε στην κουζίνα για 3 εβδομάδες περίπου, πριν ξεκινήσει η καραντίνα. Μόλις ξεκίνησε η καραντίνα, έκανα την μισή σούπα βελουτέ και την άλλη μισή κολοκυθόπιτα.  Βλέπω ταινίες ή σειρές κάθε βράδυ και στέλνω συχνά το 6 για περπάτημα. Θα μπορούσαμε να πούμε, ότι για πολλούς, αυτή η περίοδος είναι μια ευκαιρία, για να φροντίσουμε τις σχέσεις μας και να κάνουμε όσα δημιουργικά πράγματα θέλαμε. Ας είναι και ένα βιβλίο, που κάθεται στην άκρη.

Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να στείλεις, με αφορμή αυτή τη δύσκολη εποχή;

Κουράγιο και υπομονή σε όλους! Θεωρώ πως τα μέτρα, που λαμβάνει η κυβέρνηση είναι απολύτως απαραίτητα, για αυτό και ο αριθμός των κρουσμάτων είναι περιορισμένος. Έχω την αίσθηση, ότι αρκετός κόσμος δεν αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα των μέτρων. Αυτό δεν είναι θέμα πολιτικής ταύτισης, απλά με λογική, κρίνω ότι καλώς αντέδρασαν οι αρμόδιοι με αυτό τον τρόπο. Θέλω να στείλω δύναμη και στους μουσικούς, που αντιμετωπίζουν μεγάλο πρόβλημα. Κάποιοι κάνουν μεροκάματα σε διάφορα μαγαζιά με live εμφανίσεις και όταν δεν έχουν πλήρη ένσημα, αδυνατούν να πάρουν το βοήθημα των 800€.

Sofia Mazokopaki1 Comment

Η Εποχή του «Μένοντας Σπίτι»

Πέμπτη 16 Απριλίου 2020

Μέσα σε ένα κλίμα, μιας πρωτοφανούς για την εποχή, παγκόσμιας πανδημίας οι κυβερνήσεις πολλών κρατών (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα) αποφάσισαν να θέσουν τους πολίτες τους, σε καθολική απαγόρευση, περιορίζοντας τις άσκοπες εξόδους και την εξάπλωση του νέου ιού. Η ελληνική κυβέρνηση με μηδενική ανοχή στα τεχνάσματα των εφευρετικών Ελλήνων, υπόσχεται να λάβει σκληρότερα μέτρα, με σκοπό να συνετίσει δια της επιβολής, εκείνους που -παροντικά- δεν συνετίζονται.  Το νέο σύνθημα των ημερών, που φιγουράρει ατέρμονα στα κοινωνικά δίκτυα και στις διαφημίσεις, είναι το #Μένουμε Σπίτι.

Κάπως έτσι, κληθήκαμε όλοι να μείνουμε στα σπίτια μας, για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας, τις οικογένειές και τους συμπολίτες μας, ορθώνοντας ασπίδα απέναντι σε αυτό τον αόρατο εχθρό.

Έχουν περάσει τέσσερις εβδομάδες από τότε που άφησα πίσω μου, την καθημερινή δουλειά στον εργασιακό μου χώρο, τα ξέγνοιαστα Σαββατόβραδα και τις Κυριακάτικες βόλτες.  Έχουν περάσει σχεδόν τριάντα ημέρες από τότε που το εφευρετικό μου μυαλό έπρεπε να βρει τρόπους, για να περάσει δημιουργικά ο χρόνος στο σπίτι. Άλλοτε τα πάζλ, τα επιτραπέζια, ένα βιβλίο, η μαγειρική, τα οικογενειακά αστεία, το jogging στη γειτονιά μου, και άλλοτε οι τηλεδιασκέψεις για τα μαθήματα πανεπιστήμιου έκαναν τις ημέρες να περάσουν. Συχνά σκέφτομαι, πως με υπομονή και ανάλογες δημιουργικές δραστηριότητες θα περάσουν και οι υπόλοιπες ημέρες σε αυτή την «εποχή του κορωνοϊού», που έμελλε να γράψει ιστορία.

Μέσα σε μία κατάσταση εγκλεισμού, οι εντάσεις και τα ξεσπάσματα αγανάκτησης βρίσκονται μέσα σε κάθε σπίτι. Άλλωστε, βρισκόμαστε λίγα βήματα πριν έρθουμε αντιμέτωποι με μία παγκόσμια οικονομική κρίση, που θα φέρει στο έλεος της μοίρας πολλές ελληνικές -και όχι μόνο- οικογένειες. Η ψυχική δύναμη και η αισιοδοξία, είναι παρούσα τόσο στο δικό μου όσο και στο πνεύμα της οικογένειας μου. Έχοντας εξοπλιστεί με υπομονή, αποβάλλουμε το άγχος και περιμένουμε να περάσει η δύσκολη εποχή. Εκείνο που μου λείπει περισσότερο είναι μία τρυφερή αγκαλιά, όταν αγουροξυπνημένοι θα μαζευτούμε στην τραπεζαρία για το οικογενειακό πρωινό. Μου λείπει το ζεστό φιλί, όταν νυσταγμένη θα πω «Καληνύχτα».

Η περίοδος του COVID 19 μας έφερε μπροστά σε μία αποκλειστικά ψηφιακή εποχή.  Πλέον, οι περισσότερες λειτουργίες αναγκαστικά γίνονται μέσω υπολογιστή. Έτσι, οι μαθητές και οι μαθήτριες, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες παρακολουθούν τα μαθήματα μέσω online τηλεδιασκέψεων, έχοντας την ευκαιρία όχι μόνο να εμπλουτίσουν την σκέψη τους, αλλά και να παρουσιάσουν τις προσωπικές τους εργασίες, ιδέες και απόψεις. Και καθώς οι προπτυχιακές σπουδές μου, δεν έχουν ακόμα ολοκληρωθεί, βρίσκομαι και εγώ ανάμεσα σε εκείνους που παρακολουθούν αυτές τις πρωτόγνωρες -για την ελληνική εκπαίδευση- on-line συναντήσεις. Παρά την αρχική ανησυχία μου, για την πρακτική λειτουργία, αυτού του on-line νέου συστήματος διδασκαλίας, τα πράγματα λειτούργησαν και κάθε on-line διάσκεψη πραγματοποιείται με επιτυχία. Παρ΄ όλα αυτά η δια ζώσης επικοινωνία με τον καθηγητή και τους συμφοιτητές, εντός της φυσικής τάξης, δεν θα μπορούσε να αντικατασταθεί από την στεγνή και ψυχρή οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή.

Σε αυτό το σημείο, υπάρχει κάτι που με απασχολεί. Συχνά περιστρέφονται σκέψεις γύρω από το μυαλό μου, γιατί δεν είναι λίγοι οι συμπολίτες μας, για τους οποίους το «μένουμε σπίτι» είναι μία υπόθεση δύσκολη. Τα λίγα τετραγωνικά μέτρα, τα υπόγεια, τα ανύπαρκτα μπαλκόνια και οι λιγοστές ανέσεις, οδηγούν ορισμένους συμπολίτες μας, στα άδυτα μίας ψυχικής κατάπτωσης. Η ποιοτική και δημιουργική ενασχόληση στο σπίτι και η σύνδεση στο διαδίκτυο, είναι για κάποιους ένα άπιαστο όνειρο, μία «τρελή» πολυτέλεια. Για πολλούς Έλληνες φοιτητές και μαθητές η παρακολούθηση των διαδικτυακών συναντήσεων είναι ανέφικτη -λόγω οικονομικών δυσχεριών- και ως εκ τούτου δημιουργείται χάσμα ανάμεσα σε εκείνους που παρακολουθούν τακτικά την ύλη και σε εκείνους που αναγκαστικά «μένουν πίσω».

Το σύνθημα και η πράξη του «μένουμε σπίτι» δεν είναι εύκολο. Σίγουρα σε περιόδους κρίσεων η ψαλίδα ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις οξύνεται. Τα άτομα που βρίσκονται σε καλή οικονομική κατάσταση, είναι εξοπλισμένα με περισσότερα εφόδια για να αντιμετωπίσουν τις επικείμενες δυσκολίες, σε αντίθεση με κάποιους συμπολίτες μας, που πασχίζουν για να εξασφαλίσουν την επιβίωση τους. Κλείνοντας, βλέποντας «τα πράγματα» αντιλαμβάνομαι, πως η παραμονή στο σπίτι, είναι το μοναδικό όπλο κάθε οικογένειας, για να αντιμετωπίσει αυτή την ασθένεια που ταλανίζει τον πλανήτη και μία αφορμή, για να εκτιμήσουμε όσα θεωρούσαμε δεδομένα, την οικογένεια, την εστία, μία αγκαλιά και ένα φιλί.

Sofia MazokopakiLeave a comment